Türk futbolunun iki güzide kulübü Galatasaray ile Fenerbahçe, Merkez Hakem Şurası ve VAR tartışmaları nedeniyle kelam düellosuna girdi. Çok değil, daha bir ay evvel, depremzedeler için kol kola olan iki kulüp, artık “bir kupa” uğruna, karşı karşıya geldi.
Milliyet Gazetesi Spor kısmı de iki kulüp ortasında yaşananları kıymetlendirdi.
İşte ‘Aman dost olmasınlar!..’ başlıklı o yazı:
“Umarız, bu millet boğazından keserek besleyip büyüttüğü, el üstünde tuttuğu, toz kondurmadığı, gücü ve asaletiyle övündüğü güzide kulüplerini, bir kere daha dayanışma, dostluk ve kucaklaşma içinde görmez!..
Umarız, her daim birbirlerini yerler, birbirlerinin yoluna taş koyup avantaj elde etmek için sistemden girip rakipten çıkarlar, bel altı yumruklaşma şampiyonu olurlar kol kola girmek yerine!
Futbol didik didik, topluluklar kanlı bıçaklı, idareler tam teçhizatlı, liderler düelloya kıl hissesi. Neden?.. Zira futbolda barışın bedeli çok ağır.
Ancak, 11 kent harap olup 50 bini aşkın can kaybı üzere muazzam felaketler akabinde hatırlıyorlar “ebedi dostluk” denilen kent efsanesini. Sel afetinin bir kentimizden aldığı 20 vatandaşımızın hüznü/acısı bile kesmiyor onları, erteletmiyor, durduramıyor birbirlerine girmelerini.
Memleket ağır yaralı, saygın ve duygusal kulüplerimiz hasta yatağı önünde çıkar hesapları içinde mirasçılar güya. Dost olsunlar diye yeni bir ulusal felaket dileyecek halimiz yok.
Zaten bu saygıdeğer kulüplerimizden dost olmaz! O etik/özveri/saygı ağır hoş kavram, yardım TIR’ı üzerinde kalmış bir hayal. İşin acı tarafı, peşinde oldukları “sinekten çıkacak yağ” kadar.
Olsun!.. Boyutu, gramajı kıymetli değil; rakibe verilen her zararın, mümkün bir başarıda hissesi var! Hani dosttunuz, dayanışma içindeydiniz? Hani bu ülke için her şeyinizi verirdiniz? Aşikâr ki, felaket icabı söylediler.
“Dostluk o kadar hoş bir şeydir ki, ortaya para girmese bir ömür sürebilir” diye bir kelam var… Çıkarın “parayı” koyun “kupayı”. İşte dostluk oraya kadar.
Bu egoistliğe, bu vurdumduymazlığa, ülkeye/ülke insanına yabancılaşmaya, bir de “kulübün ulu menfaatlerini korumak” üzere asalet kuyruğu takıp, asıl emel “koltuğu korumayı” örtmeye çalışmıyorlar mı…
Resmen aptal muamelesi yapıyorlar renklerine aşık pak ve şefkatli insanlara. Halkın samimi hislerini kullanıp algı mühendisliği ile sistemi çıkarlarına işletmek için insanlara yaslarını unutturup istekli fedailer üretmeye uğraşıyorlar.
İstisnaları tenzih ederiz… Lakin, yazıklar olsun bu niyettekilere.