Saimbeyli-Feke kara yolunda, 6 Nisan saat 14.00 sıralarında heyelan meydana geldi. Yamaçtan kopan kaya, bu sırada yoldan geçen Himmetli Birinci ve Ortaokulu’nda misyonlu öğretmenlerin içinde bulunduğu 01 AJN 537 plakalı arabanın üzerine düştü. Kazada, şoför Dilek Altıparmak ile Pınar Kılıç (29), Ümmühan Dilbilir (39) ve Rahime Topak (37) ömrünü yitirdi. Öğretmenlerin, ders bitiminin akabinde oturdukları Feke ilçesine gitmek için yola çıktıkları belirtildi. Öğretmenlerin cenazeleri, Kozan ve kent merkezinde çeşitli mezarlıklara defnedildi.
Sınıf öğretmeni Dilek Altıparmak’ın vazife yaptığı okuldaki öğrencileri, öğretmenlerinin Kozan’da yaşayan ailesini ziyaret ederek baş sıhhati diledi. Öğrenciler, konutun önünde İstiklal Marşı okudu. Altıparmak’ın kız kardeşi Tatlı Altıparmak, hayatını kaybeden 4 öğretmenin de âlâ beşerler olduğunu kaydetti. Altıparmak, “Rahime ve Ümmühan hocanın evlatları yetim kaldı. Pınar hoca yeni evlenmişti. Onun da eşi Ali hocamız yetim kaldı. Ablam lisansını Manisa Celal Bayar Üniversitesi’nde tamamladı. Akabinde birinci vazife yeri olan Muş Bulanık Söğütlü İlkokulu’na gitti. Birinci tayininin yapılacağı vakit ablama Adana, Saimbeyli Himmetli İlkokulu çıktı. Ablam öğrencilerini bir öğretmen üzere değil bir abla, bir ana üzere okuttu, sevdi. Birebir biçimde öğrencileri de onu çok severdi. Ama ablam yeni misyon yeri Saimbeyli’yi istemedi. Oradan gidebilmek için müdürlük ve müdür yardımcılığı imtihanına hazırlanıyordu. Bir yandan da tekrar üniversite imtihanına hazırlanıyordu. Başka yandan hukuk da okumak istiyordu” dedi.
‘OTOMOBİLİNİ ŞİMDİ YENİ ALMIŞTI’
Ablasının hayatını kaybetmesine neden olan heyelanla ilgili de konuşan Altıparmak, şunları söyledi:
“Ablamın konutundan okula gidip geldiği Saimbeyli kara yolunda zelzeleden sonra daima kayalar düşüyormuş. Hatta ablam anneme daima ‘Taş düşüyor, korkuyorum’ demiş. O yol bir mühlet evvel kapanmış sonra tekrar kullanıma açılmış. Kazada, benim ablamın telefonu, cüzdanı paramparça olmuş, vücudu paramparça olmuş. Ben Saimbeyli belediye lideriyle görüştüm, bana ‘İhmal yok’ denildi. Benim ablam öldü. Benim ablam bu ülkenin çocuğuydu. Ülkeye hizmet etti. Ablam çok sevinçliydi. Gamzelerini gösterene kadar gülerdi. Hoş giyinmeyi, gezmeyi severdi. Arabasını şimdi yeni almıştı. Şimdi bir yerlere gezmeye gidememişti. Sevdiği biri olup da evlenemedi bile. Ablamın hayalleri vardı. Yurt dışında öğretmenlik yapmak istiyordu. İngilizce öğrenmek istiyordu. Hukuk kazanmak istiyordu. Ablam çok kitap okurdu, yeni aldığı kitapları okuyamamış. Ablam idealist bir öğretmendi, çok çalışkandı, çok azimliydi ve cömertti. Ablam başardı. Öğretmen arkadaşlarıyla birlikte çok hoş bir yere gittiler.”