Zaten Elmacı’nın başlıkları insanı mıknatıs üzere çekiyor. “Hiç reklam metni yazdınız mı?” diyorum, yazmamış Pilevneli Galeri’nin yeni sanatkarı. “Dudaklarımı Öp Kalbimi Bıçakla” standının açıldığı gün kapının önündeki kuyruğu görseniz millet sanata ne meraklıymış diye şaşardınız. Ali Elmacı “Kalabalığı iddia ediyordum lakin bu durum beklentilerimi çok aştı” diyor.
İKTİDAR VE HALK
Sergi buram buram pop kültür, vulgarlık, magazin, kitch, ikonografi, yaldızlı ve rengarenk bir dünya vaat ediyor.
Girişte birinci karşılaştığımız büyük uzunluk iş, Michelangelo’nun 16. yüzyıl Davud heykelinin başrole konduğu fotoğraf. Sanatçı, “o fotoğraf bir sürü şeyin başlangıcı oldu” diyor. “Davud’un Golyat’ı devirmeden evvel şöyle bir gözünde tarttığı an. Davud’a iktidar verdim, devleştirdim, bir dilek ağacına çevirdim. İktidarı ve devleti temsil ediyor. Bizim de ondan çok beklentimiz var. Davud’un üzerine birçok devlet büyüğü, popstar, çizgi sinema karekteri post-iti yapıştırdım, ikonlaştırdım. O iktidar, ayağının tabanında yatan, karpuz yiyen, ateşli silah taşıyan bayan ve erkek ise halk, Davud’un koruyup kollayacağını vaat ettiği halkı.” Ali Elmacı’nın nitekim bir ikonografisi var. Her fotoğraf ayrıntısına bir mana yüklemiş, her tablosunda karşınıza çıkan.
ÜÇÜNCÜ SAYFALAR
“Konularınızı nereden seçiyorsunuz” diye soruyorum; “Müge Anlı’nın programlarından mı, yoksa 3. sayfa haberlerinden mi? 3. sayfa haberleri gerçek tespit” diyor ve ekliyor: “Gazeteler gerçekçi olmayan siyaset ve iktisat haberleriyle dolu. Zira ya iktidar yanlıları ya da muhalifler. İkinci sayfa ise sosyete haberleri. Kim nereye gitmiş, ne giymiş, ne yemiş. Ancak 3. sayfa gerçektir. Toplumun eğitim seviyesinden refah seviyesine kadar her şeyi o sayfada görebilirsiniz. Bunlar beni besliyor.”
Sanatçı bu standında birinci defa kısa sinema çekiyor. “Ben daima sinema yapmak istiyordum. Murat Pilevneli beni teşvik etti. Elif Dürüst ve Bulut Reyhanoğlu’nun (Koskos Film) da dahil olmasıyla hayata geçirdik” diyor. Stantta üç kısa metraj sinema var. 3. katta Aleyna Tilki’nin oynadığı, müziğini yazdığı “Beni Kendinden Fazla Sev” işi. Kapıdaki Davud fotoğrafının ardılı bu sinema. Elmacı, “Bir pop kültür ikonu olarak ele aldım Aleyna’yı. Üretimi geniş kitlelere ulaşan herkes için toplumda bir beklenti oluşuyor. O beklentiye nazaran hareket etse kendisi olmuyor, renkliğini coşkusunu kaybediyor… Aleyna da buna karşı. Benim arkadaşım. Post-itleri Aleyna’ya da yapıştırdım, onu da bir dilek ağacına çevirdim. Aleyna o beklentileri söküp atarak kendi öz benliğine dönmek istiyor” diye özetliyor birinci işini.
(“Bahçeye de Çıkarız” kısa sinemasında Onur Ünsal ile Ahmet Rıfat Şungar oynuyor.)
‘BÜYÜK TIKINMA’
İKTİDAR MI AŞK MI?
En alt kattaki “Bahçeye de Çıkarız” sineması ise bana sorarsanız tam siyasi, Ali Elmacı’ya sorarsanız “Bu iktidar da olabilir, saplantılı aşk da. Tekrar başlamak için bir şeyi devirmek gerekiyor. Bizi mahkûm eden şeye tutunmak yerine uğraş etmek” diyor. Sinemada koltuğa yapışmış birini bir oburu o koltuktan kopartmaya çalışıyor ancak sürüklene sürüklene bahçeye inen merdivene kadar koltukla gelip orada sıkışıyor, bahçeye çıkamıyorlar! Sinemanın müziği Gaye Su Akyol’un. Sanatçı, “Ben yalnızca bir sorunun altını çizip ironik yaklaşıyorum” diyor ancak ben “Ama kitchlik, vulgarlık ve magazin çokça var” diye itiraz ediyorum, Elmacı; “İşime yarıyorsa her şeyi kullanırım” diye yanıtlıyor.