Sahnede uzun köprüyü anımsatan ışıklı bir platform. Ortada bir adam, ismi Kerem. Dönen sandalyesinde oturuyor birazdan hayatını sorgulayacak!
30’larının başında bir plaza çalışanı olan Kerem, muvaffakiyet hırsının, çocukluğunun ve küçük bir felaket sonrası ziyarete gelen geçmişinin gölgesinde…
Tanıdık bir öykü Kerem’in hayatı. Baba şiddeti ve öfkesi üzerine şurası. Erkek çocuklarının babalarıyla olan bağları daima bir çatışma içinde geçiyor. Bu da bir baba-oğul çatışması. Aslında her şey çocuklukta başlıyor. Travmalar geleceğimizi şekillendiriyor. Kaç yaşına gelirsek gelelim aşması güç oluyor. Kerem de aşamıyor.
Kerem’in hayatı o gece bir kibritin ucunda…
Hesaplaşma içinde geçen bir hayatın şahidi oluyoruz.
Zorlu PSM Yapımı olan, Murat Mahmutyazıcıoğlu’nun yazdığı, Kayhan Berkin’in yönettiği “Kibritin Ucunda” isimli oyunda İstek Kocaoğlu rol alıyor.
Kocaoğlu’nun bir saatten fazla süren performansı bizi bizden aldı desek yeridir. Kusursuz bir oyunculuk. Oyun aslında tam manasıyla bir oyuncu oyunu. Karakterden karaktere, histen duyguya ustalıkla geçiyor Kocaoğlu. His geçişleri müzik eşlik ediyor.
Oyunu seyreden herkesin kendinden bir şeyler bulacağı kesin. Oyundaki karakter Kerem’in tabiriyle; “E ben artık sana nasıl anlatayım ki içimdeki karanlığı… Ben bu türlü kayboluyorum bazen, yok oluyorum yani içimde…bulamıyorum yok… Sen konuşuyorsun duymuyorum, güya diğeri sana yanıt veriyor… İçimde öteki biri, bir şey… Kent konuşuyor duymuyorum, otomobiller gır gır gır… Trenler, meskenler… İpince bir siren sesi bir de…Ben hiç tanıştırmasam seni içerdeki şeyle? Ölecez, gidecez… Sonra 40… 60… 80… İmkânsız ya tahminen 90’a kadar yaşarız… Küçük bir mum ışığı üzere sonra püfff…”