Galatasaray’ın Nef Stadı’ndaki mükemmel seyircisi, 8 maçlık galibiyet serisi, Okan Buruk ve takımı için büyük avantaj olsa da; Nuri Şahin ve oyuncu kümesini (H.Wright-Fernonda uygun ki yok) yabana atmamalılar… Çabucak atağa geçti Galatasaray, tempoyu yüksek tutup; 1’nci bölgeye aktılar. Ve dk. 4’de J.Boey harikulade vurdu, çerçeveyi bulamadı. Bu kısımda tek eksiklik, Icardi’yi topu aktaramamaktı. Sonrasında Antalyaspor devreye girdi ve bilhassa Nakajima, L.Adriano ile rahatsız ediyorlardı Sarı Kırmızılı savunmayı. Dk. 18’de direkten dönen bir topu vardı ki, tribünler sarsıntı geçirdi. Okan Buruk kenardan el kol hareketleri yaparak, savunma adamlarına direktifler veriyordu lakin bir sonuç alamıyordu. Neyse ki, Antalyaspor’un temposu fikir, Galatasaray yeniden kenarlardan tehlike oluşturdu. Gol atamadılar ancak birinci yarıdaki oyuna geçer not verebilirim…
Değişim yoktu 2 ekipte da; demek ki 2 hoca da oyundan şad. Of of of daha 3 dk. geçmemişti ki; Kerem’in ortasına birinci yarının sessiz adamı İcardi, o denli bir baş yapıştırdı ki topu yalnızca ağlarda görebildik. İşte golcü buna denir, istediği toplar gelince; fileleri sarsıyor Arjantinli. Fakat gol sevinci şimdi daha geçmemişti ki, bu sefer Antalyaspor kontra çıkışta ve Adriano da şık bir baş vuruşuyla skora istikrar getirdi. Oyun uygunca tempo kazandı; her an 2 ekipte gol atabilir durumunda. O da ne Antalyaspor’un savunmacısı S.Floranus, aksi bir atılım ile topu kendi kalesine yolladı. Tribünler durur mu, şaşkınlıklarını atlatıp verdi coşkuyu. Dk. 67’den sonra oyun, bir öbür manzaraya büründü. Nuri Şahin’in talebeleri gole tekrar odaklandı, odaklandı da; Galatasaray önde baskın oyunundan vazgeçmiyordu. Bu ortada Okan Buruk, yorgunluğu sezince evvel 2 değişim Yunus-L. Dubois’i oyuna aldı; çok geçmeden Berkan, Barış Alper ve en son da Mata’yı alıp oyunu yeterlice soğutma yoluna gitti. Haklıydı onun için, her şeyden evvel 3 puan değerliydi, 3 puan…