İlk yazı her vakit zordur. O denli bakar durursun. Lakin bu yazının kolay bir tarafı var.
Çünkü yine evimdeyim.
1986-2008…
Dile kolay tam 22 yıldır Milliyet Gazetesi’nde bilfiil çalıştım.
Gazeteciliğin en doruk noktasında, sporun efsane gazetecileri ile omuz omuza çaba ettim…
Şimdi birden fazla yok…
Namık Sevik, Kahraman Bapçum, Orhan Aldinç… Tankut Antikacıoğlu, Erdoğan Şenay ve alışılmış ki İslam Çupi…
Bu isimlerin hepsi Milliyet’i sporda ekol yapan, marka yapan, efsane yapan isimlerdi.
Habertürk’e gittiğimin 3. yılıydı… Bir toplantı için Etiler’e gittim. Fakat otomobilim yoktu. Yağmur yağdığı için taksi de… Zarurî olarak yeni gazetemin ulaştırmasını aradım. Fakat yanılgıyla Milliyet ulaştırmayı aramışım. Lakin ben farkında değildim.
“Tamam Halil beyefendi. Çabucak geliyoruz” dediler…
Araba gelince yanılgıyı anladım. Fakat sürücü arkadaş gülerek karşıladı ve beni gideceğim yere götürdü…
Bu kolay bir olay tahminen lakin Milliyet’in kurumsal hafızasının ne kadar güçlü olduğunu gösteriyor.
Ve ben yine yuvaya döndüm. Güya mesleğe yeni başlamışım üzere içim kıpır kıpır. Yıllardır yakın dostum olan Milliyet Genel Yayın Direktörü Özay Şendir, tekrar yıllardır muhabirlik devirlerimizde özel iş yapmak için dünyanın her yerinde kapıştığımız Spor Müdürümüz Tayfun Bayındır ile birlikte olmak, omuz omuz çalışmak çok hoş bir his.
Tabii eski dostlarım Ediz’in, Mustafa’nın, Levent’in, Afşın’ın “Abi yazı nerede kaldı!” kelamlarını daha şimdiden duymaya başladım…
Bugün birinci yazı bu türlü…
Devamı sonra…
Yazacak o kadar çok şey var ki…
Yuva…
