Antakya’da yaşayan 42 yaşındaki güvenlik vazifelisi Leyla Kokusever, 6 Şubat’taki Kahramanmaraş merkezli 2 büyük zelzeleye meskeninde yakalandı.
O gece Kokusever, hasar alan konutundan yara almadan kurtulurken, bir alt sokağında annesinin, yakın bir noktada ablası ve kardeşinin kaldığı binalar ise yıkıldı. Kokusever, kardeşi, ablası, kuzeni ve yeğenlerinin cenazesine zelzelenin 4. gününde, annesine ise 6. günde ulaşabildi.
Hayatta en sevdiği varlıkları kaybeden Kokusever, defin süreçlerinin akabinde vilayet dışındaki kuzeninin yanına gitti. Hayatta en yakınındaki 9 kişiyi kaybeden Kokusever, geride kalan 2 kardeşinin varlığıyla teselli buluyor. Yaklaşık 40 gün kent dışında acısını yaşayan Kokusever, kısa müddet evvel Hatay’a döndü. Leyla Kokusever, ablasının konutundan kurtarabildiği annesinin fotoğrafına sarılıp, bir konteynerde tek başına tekrar hayata tutunmaya çalışıyor.
“TÜM BİNALAR ÇÖKMÜŞTÜ”
Depreme Antakya Akevler Mahallesi’ndeki meskeninde yakalandığını anlatan Leyla Kokusever, o saate ayakta olduğunu ve büyük bir sarsıntıyla irkildiğini söyledi.
Depremden evvel hafif hafif bir aydır daima sarsıntıların olduğunu anlatan Kokusever,“Odamdan salona gerçek koştum, sarsıntı tekrar duracak diye bekliyorum. Yere çöktüm kanepenin yanına uzandım ancak bu sefer sarsıntı durmadı. Sarsıntı devam etti, cam kırılması, çatırdama, gök gürültüsü üzere sesleri anlatamam. Bir anda ışıklar gitti. Sarsıntı durdu, zahmetle telefonumu buldum. Telefonumun ışığıyla yıkıntılar ortasından kapıya yöneldim. Yarım saat konutun içinde kaldım, kapıyı sonra açmayı başardım. Demirlerin konut enkaz ortasından taban kata kadar indim. Yıkılan duvardan dışarı çıktım, baktım bir yer kalmamıştı o caddede, bütün binalar çökmüştü” dedi.
“‘O GÜN SABAH OLMADI, HAVA AYDINLANMADI”
Hemen yakın noktadaki annesinin bulunduğu binaya gerçek koştuğunu anlatan Kokusever, “ Annemim olduğu binaya bir formda ulaşmaya çalıştım ancak hangisi olduğunu bulamadım. Sonra buldum annemin olduğu bina yok ortada çökmüştü. Orada ‘Anne anne anne’ diye seslendim. Kendime geldim, annemin çıkmış olabileceğini ve benim yaşadığım yere hakikat gelebileceğini düşündüm. Annem 70 yaşında lakin hareketliydi. Konutumun yanına geldim, bekliyorum, dolanıyorum annem yok. Ablamların olduğu binaya ulaşamıyorum, telefona çıkmıyorlar. Sabaha kadar o denli kaldım, yağmur yağıyor soğuk. O gün sabah olmadı, hava aydınlanmadı. Vahim bir şeydi Allah kimseye yaşatmasın. Yaşamayan bunu anlayamaz. Yaşadıklarımızı anlatabilecek bir cümle yok” diye konuştu.
Kokusever, annesini aramalarına karşın bulamadığını ve enkaz altında kaldığını belirlediğini söyledi.
“ANNEMİN AYAĞINI GÖRDÜM”
Ablasının ve kardeşinin yaşadığı binaya gerçek gitmeye karar verdiğini lisana getiren Kokusever, “O caddede ablam ve kardeşimin yaşadığı bina yıkılmış. Kardeşim, ablam yeğenlerim içerideydi. Ablamlara ulaşamadık, dördüncü günde hepsinin cenazelerini çıkardık. Altıncı günde iki kuzenimin cenazelerine ulaştık. Kaç gün olursa olsun anneme ulaşmak için bekleyecektim. Binada 4 kişiyi çıkarmışlar, kurtarma takımı gidiyor. Annemin içeride olduğunu söyledim. Kepçenin de yardımıyla, BOTAŞ Ceyhan Kurtarma Grubu 7 saatlik bir çalışmayla benim tanım etmemle annemin ayağını gördüm. Annemin ayağını gördüm ve parçalanmamasını istedim. Çıkardılar yaşamıyordu, elleri yumuşacıktı daha. Ablam, kardeşim buz üzereydi. Annemin elleri yumuşacıktı. Sonraki gün mezarlığa defnettik” diye konuştu.
“KEŞKE ‘BENDE ÖLSEYDİM’ DİYORUM”
Kuzenleriyle birlikte 9 yakınını sarsıntıda kaybettiğini söz eden Kokusever, “Cenazelerimi defnedince kentten ayrıldım lakin geri geldim. Konteynerde yaşıyorum, gitmeyeceğim, burada yaşayacağım. İşime gideceğim. Yakınlarımdan iki kardeşim kaldı, onlarda vilayet dışında. Şuan beni Antakya’da işim hayatta tutuyor. İsyan etmek değil fakat ‘Allah’ım keşke bende ölseydim’ dedim. Ailem şehit oldu, lakin onları düşünmeden yapamıyorum. Nasıl öldüklerini düşünüyorum. İnşallah kimse unutmaz” dedi.