ÖYKÜ: YALNIZLIĞIN TARTISI
Nusret Kosova
Marmara Üniversitesi Sanat Tarihi Bölümü
“55 kilo!” “Anlamadım?” “55 kilo diyorum hatta yanına yirmi bir gram daha yaz” Haklı. Kaç kilo çeker ki bir yalnızlık diye sordu şair ikimize, o cevapladı ben sustum. Yavuz olan daima oydu esasen, alçak! Ya gece yarıları çıkardı ortaya ya sabahın köründe, ya otomobillerin camlarında, ya sakin suların üstünde belirirdi kimi vakitler. Övgüleri o alırdı, en çok yeşil rengi severdi. Ben mi? Ben daima korkaktım, değil mi? Temelinde korkak değildim, o alçak fazla mertti. Seviyorsa söylerdi mesela. Ben söyleyemezdim. Birisi sataştığı vakit kaç kişiymiş, kaç kiloymuş umurunda olmazdı, dalıverirdi mavi denize dalar üzere. Ben en çok maviyi severdim, ancak beşerler onu. Bana ise söverlerdi, hatta bazen döverlerdi. Bakışlarıyla döverdi içlerinde en nazikleri. Yazık! Diye bağarırdı bana her gece kesinlikle yatmadan. Tek çocuktum resmi kağıtlarda ve aile kütüğünde. Yok çocuktum halbuki. Bir ben vardı benden içerde fakat nerede bulamadım bir türlü, bir hafriyat yapılsa çıkardı tahminen binlerce yıl evvelden bir hayat izi. Çocukluktan kalma bir çizikti mesela kaşımdaki yara izi, yan yanayken severlerdi bizi, ancak yalnızken işler değişiverirdi ansızın, o yoksa yanımda söverlerdi bana,bazen döverlerdi,morarırdı her yanım. Halbuki ben en çok maviyi severdim, o alçaksa yeşili. Tut şu lisanını be oğlum…Erkek adam silahla oynar…Ne dansı ulan karete varken…Anlat bakayım yeni manita yapmışsın…Evin erkeği sensin artık…Ne resmi ulan adam üzere iş bul…Evlen artık vakti geldi…Çocuk yok mu, çocuk aaaa…Saçın başın ağardı şu dediklerine bak ya ne dünyayı gezmesi … Yeteeeeer! Kâfi lan, yeteeeer.
Susun artık. Annem öldü benim. Beyaza benzeriydi cildi, saçlarında kına rengi kızıllıklar. En çok beni severdi. Ben maviyi. Gözleri maviydi çünkü annemin. Ben en çok annemi severdim. Sevmeyi öğrenemedim, sövmeyi öğrendim her şeyden önce. Bunu öğrettiler bana elimde değil. O alçak her dediklerini yaptı ancak onların, her şeyi öğrendi. O yeşili severdi, top oynardı, silah tutardı, öptüğü kızları anlatırdı. Ben yapamazdım. Adam olmamışım. Öyle söyledi babam. Babam daha toprağa girmedi, yaşıyor aile kütüğünde ve resmi evraklarda. İçime gömdüm onu halbuki anneme vurduğu o çarşamba sabahı. Annem yaşıyor temelinde benimle birlikte, sıcacık bir bardağı tutarken elim yanmıyor mesela, çünkü biliyorum o alıyor ateşin yarısını, tatlısının yarısını bana veriyor hâlâ. O en çok beni severdi. Babamsa o alçağı. Onun evladı oymuş öyle söyledi. Delik bir şemsiyeydi babam! Vardı lakin … Varlığına kafi değildi yaradılışı. Siyahı severdi mesela, ha bir de o alçağı. O alçak resmi evraklarda ve nüfus kütüğünde yok hâlâ. Biçimsiz ukala, ya geceyarıları çıkar ortaya ya gündüzün kör vaktinde, süratli gitmeyen her otomobilin camındadır yahut henüz kabarmamış bir denizin üstünde… Lakin bir gün var ki ,o gün geldi mi alır eline sevdiği yeşil renkli yapraklarla dolu çiçeğini ve girer ekip elbisesiyle kabristandan yavaşça içeri…
” Ben geldim anne. Ben. Burdayım. Duyuyorum seni. Haklısın anne. Ben hiç olamadım, değil mi? Kaç yaşındayım sahi ? İnsan keyifli olduğu gün kadar söylemeliymiş yaşını. Hakikat mu anne? Nerden baksan altı yedi varım, he? İçimdeki o alçak çok büyüdü ancak, kısım kol, budak budak, şerham şerham büyüdü anne. Aynalarda denk gelirdim evvelden şimdiyse her yerde. Her yerdeyim, her yerde ben gibiler… Onların dediği üzere biri olursam herkes sever sandım beni. Sevmediler. Alçak olan benim, biliyorum. Ben olamadım bir türlü. Sen hangimizi sevdin, biliyorum ancak. Biliyorum, maviyi severdin. Biliyorum, kıyamazdın bana. Önüme itsen de tabağını, biliyordum senin de baklavayı çok sevdiğini. Affet beni anne. Ben senin büyüttüğün evladını koruyamadım. Onlar üzere oldum. Aynalara bakmıyorum, çünkü aynalardan kaçmıyorum artık. Herkes bana benziyor esasen anne. Bu kent…Bu vakit…Bu beşerler…Nefret ediyorum herkesten, her şeyden, kendimden…”
Kaç kilo çeker bir yalnızlık, diye sordu şair, sayfanın birinde. Sen gittin gideli elli beş kiloydu benim için. Hatırladım kim olduğumu dün gece bir şişenin tabanında. Ruhum! Ruhumu gömmüşüm halbuki ben seninle birlikte. Anne! Affet beni.
Yirmi bir gram daha bıraktım kefenine. Yemyeşil bir dünya beni bekliyor, reklam panolarında vaaT ediliyor! Deniz görüntüsü gayreti. Ayıpların yerini günahlar aldı şimdilerde kentte. Biz en günahsızlarız! Ne kadar zenginsen o kadar paksın bu günlerde! Tertemizim anne. Affet beni. Ben alçakça gidiyorum artık, ruhum seninle.
……….
ŞİİR: IŞIĞIN VASİYETİ
Berivan Avcı
Anadolu Üniversitesi Kültürel Miras ve Turizm
Benim babam bir ışıltı, bir yıldızdan gelen
Annem ise güneşti ona ışığını veren
Ve ben artık katıyorum gökyüzüne rengimi
Işığın ruhuma kırılmasıyla gelen
O maviliği
Hepimiz kendimizin masumuyuz
Yine de hepimiz kendimizin ateşi
Beni bir güneş getirdi buraya, bir yıldız indirdi
Ben bu kainatın en yalnız çocuğu
Yakın sandım aramızdaki en ufak iliği
Görürüz sanırız o renkleri yanıbaşımızda,
Ama yalnızca ölülerin hala savrulan külleri
Benim geldiğim yer kainattı,
Ne geçmişim geçmiş, ne geleceğim artık oldu
Ben varoluşunun sır olduğu birinden doğdum,
Annem kanım dedi, babam ismimi söyledi
Kulağıma fısıldadılar bu büyülü şiiri
Bende uyandım, ışığımı yaka yaka
İz bırakmaya, haz bırakmaya, göz doldurmaya koyuldum.
Mazlumun da caninin de sırtındaki ağrısında.